Wednesday, March 18, 2009

खिडकी - एक सिद्ध योगी

खिडकी - एक सिद्ध योगी
खिडकी एक खडबडीत आणि काहीसा रूक्ष असा पण हवाहवासा शब्द! तसा खिडकी बरोबर आपला संबंध रोजयेतोच, वयोमानापरत्वे खिडकीचे संदर्भ बदलत जातात. जणू काही एखाद्या कळीचे फूल बनावे इतके हळुवारपणे हे संदर्भ बदलतात. असाच एकदा खिडकीत उभा होतो तेव्हा काही मजेदार प्रसंग डोळ्यांसमोरून घरांगळत गेले, आणि वेगवेगळ्या वयामधे आलेले खिडकीचे संदर्भ एका मजेदार चित्रपटा सारखे समोर आले.
प्रत्येकजण याच खिडकीतून आपले स्वतःचे असे एक आकाश पाहतो, आपले स्वतःचे असे एक तारंगण सजावतो, आपले स्वतःचे असे एक विश्व उभरतो. आणि याच खिडकीत उभे राहून कितीतरी वेळा पुढच्या आयुष्याची वाटचाल नियोजित करतो!
प्रत्येक घराला एकतरी खिडकी हवीच, अलिखित नियम आहे तो! एक सेल्लुलर जेल सोडला आणि खासकरून त्यातील स्वा. सावरकरांची कोठडी सोडली तर खिडकी नाही अशी वास्तू या जगात कुठे सापडणे मुश्कील आहे!
लहान असताना आईच्या कडेवर बसून खिडकीत उभे राहून बाबांची वाट पहाणे किंवा बाबांच्या खांद्यावर चढून आईने दिलेला जेवणाचा घास नाकारणे या सगळ्या गोष्टींना जसे आई-वडील साक्षीदार असतात तसेच ती खिडकीसुद्धा साक्ष असतेचना!
दुसर्‍याच्या अंगणातून चोरून आणलेला मानिप्लँट खिडकीत एका काचेच्या बाटलीत लावायचा आणि त्याने खिडकीला पूर्ण वेढा द्यायचा आणि मग त्याच्या झुल्यावर बसून एखाद्या बुलबुलाने मोहक शीळ घालावी आणि असे वाटवे की ती खिडकीच जिवंत झाली! त्याच झुल्यावर बसून एका चिमणीने आपले घरटे सजवावे आणि खिडकी अचानक बोलू लागावी असे घडते, एखादे स्वप्नच जणू! मग हळूहळू त्या बुलबुलाची शीळशिकत शिकत आपण सुद्धा शीळ घालायच्या वयात येऊन पोचतो. त्याच खिडकीत उभे राहून आपण कधी कधी आपल्याच वयाच्या मुलींना पाहून ती
"ठराविक" शीळ घालतो. त्या आल्पया उपद्व्यापला कधी प्रतिसाद म्हणून सुंदरसे स्मितहास्य मिळते टेर कधी शिळा ब्रेड खावून आपचं झालेला चेहरा जसा दिसतो तसा कोणीतरी आपल्याला पाहून शिव्याशाप देऊन निघून जातो! काय करणार वय तसेच असते ना! पण हो सगळे ती खिडकी अगदी मूकपणे पाहत असते, आपल्याला मिळालेल्या प्रतिसदाची वाच्यता ती कुणाहीकडे कधीही करत नाही किंवा आपल्याबरोबर तो प्रतिसाद साजरा करत नाही. जसे आपले वय अजुन थोडे वाढते तसे आपले खिडकीमधे जाणे पण बदलते. पावसात भिजून मनसोक्त आनंद लुटणारी मुले पाहून आपण का नाही भिजत हा प्रश्ना नाही पडत पण असे वाटते की भिजून ही मुले आजारी तर नाही पडणार? पण अगदी खरे सांगा, उद्याचे ऑफीस बुडायला नको म्हणून आपणच त्या पावसात जाण्याचे टाळतो ना! त्यावेळी सुद्धा ती खिडकी आपल्या विचारांची साक्षीदार असते. काही ना बोलता, जे घडते आहे ते नीर्वीकारपणे पाहत असते ती.
ऑफीस मधून निवृत्त झालो की मग परत सोबतीला येते ती खिडकी. सारून गेलेल्या काळाचा ताळा मांडांताना , घरी परत येणार्‍या मुलांची वाट पाहाताना, पार्ट्नर बरोबर कधी वाद तर कधी संवाद साधताना खिडकीत बसून वेळ कसा जातो ते कळतच नाही.
या सगळ्या गोष्टींचे खरतर या खिडकीला काही सोयरे नसते की काही सुटक नसते, ती आपली तशीच मूकपणे सगळे काही पाहत असते.
प्रत्येकाला कधीतरी मन मोकळे करायला ही खिडकी हक्काची वाटते. एखाद्या योग्या सारखी ती आपली सारी सुख-दु:खे ऐकून घेते, आपल्याला धीर देते, आधार देते. घरातील जवळपास सगळ्या चीज वस्तुंबरोबर आपला जीव गुंततो, अगदी ताट, वाटी, पेला , फ्लॉवरपॉट इतकाच काय पण त्या घराच्या भिंतीवर पण आपला जीव जुळतो, पण ती खिडकी विसरली जाते. पण त्या विसरण्याचीही त्या खिडकीला खन्त नसते, ती खरच सगळ्यात असून त्रयस्था सारखी सगळे काही पाहत असते. मला खरच त्यामुळे खिडकी ही एका कसलेल्या योग्या प्रमाणे वाटते, एक असा योगी जो केवळ गेल्या जन्माचे काही भोग बाकी आहेत भोगायचे म्हणून या पृथ्वीतलावर आला आहे, सगळ्या भाव-भावना यांच्या मधे असूनही तो योगी त्यांच्यापासून आगळा आहे.
प्रत्येक माणसाला हवी असते ती एक खिडकी ज्यात तो मोकळा होईल, आपल्या अंतरंगात डोकवून पाहील! एक अशी खिडकी जी हृदयस्थ परमेश्वराला आपल्या समोर आणून दाखवेल. आणि ते साध्य करायला शिकवते ती खिडकी, एकदा पहा बसून या खिडकीत, नक्की सांगतो ज्या खिडकीतून परमेश्वर दिसतो ती खिडकी तुमच्यासाठी उघडली जाईल . मनाची खिडकी उघडी ठेवा, तो परमेश्वर बाकीचे सगळे तुमच्या ओंजळीत घालील!

हिमांशु डबीर
17 मार्च 2009

3 comments:

  1. मराठी ब्लॉग विश्वामधे तुमचे स्वागत आहे.

    फारच छान लिहिले आहे.

    -अभी

    ReplyDelete
  2. धन्यवाद मित्रा !!!

    ReplyDelete
  3. chan ahe apan shalet vagare lihaycho "Phulache manogat" and all tyachi athvan zali !!! pan likhanachi level nakkich ati varchi ahe :))

    ReplyDelete